Eindelijk was het dan zover. Na een jaar lang het geknor van de magen van onze helden gehoord te hebben, ging het dan echt gebeuren; Preston Palace! De hoofdrolspelers dit jaar waren: Pluis, Wallie, Truub, Rabbi, Zwario, Dani, Berkie, Beppe, Woggie en Mini.

De eerste groep was al vroeg ter plaatse en kreeg van de leiding van Preston Palace al gelijk de benodigde waarschuwingen. Er werd verteld dat als zij vervelend waren ze zonder enig probleem voor in de vijver gegooid zouden worden. Al was er wel enige twijfel in het gezicht van de man die dit dreigement maakte toen hij Rabbi zag staan. Waarschijnlijk had hij in gedachten dat de security hier nog wel eens een behoorlijke kluif aan zou kunnen hebben.

Wallie, Pluis, Beppe en Mini kwamen later. De rest had al veel meer trek en besloot vroeger van start te gaan. Naar verluidt hadden zij de helft van de complete inkoop van Preston Palace al voor 13:30 naar binnen gewerkt. Toen rond 16:00 de groep compleet was, werd er nog even snel een rondleiding gegeven. De rondleiding was echter van korte duur want na 5 stappen in het 'paleis' gezet te hebben, werd er ineens shoarma geroken. De eerste ruimte werd gelijk benut om zo'n 3 a 4 broodjes shoarma per persoon naar binnen te slobberen inclusief nog even wat kippenpootjes en een aantal spareribjes.

Na het 'tussendoortje' kregen de helden de rest van de tour. Aan het einde van de tour (zo'n kleine 10 minuten nadat de eerste shoarma verteerd was) was het 17:30. Etenstijd. Maar er werd eerst nog even besloten om een drankje te doen in een van de vijf cafeetjes.

Na het nuttigen van zo'n 10 'gratis' biertjes werd er overgegaan op het diner. Hier kwamen al gauw de overheerlijke biefstuk, rosbief, vis en wat eigenlijk niet aan de orde. Er werd heerlijk gegeten, gezellig gedronken, er werd nogmaals opgeschept, weer gegeten en zo ging dat tijdens het diner door. Ook het toetje mag niet vergeten genoemd te worden. Vers fruit, verse slagroom, vers ijs en soesjes!

Tijdens het eten waren er een aantal mensen achtergebleven in een van de cafeetjes. Mini kreeg een belletje van Zwario met de vraag of hij zich wilde melden in het feestgedruis. Er waren wat opdringerige meisjes die van Zwario te horen kregen dat Mini geen Mini had en dat hij de dames even moest komen temmen. Uiteindelijk kreeg Mini een van de dames te spreken en Mini vroeg al gauw zonder enige schaamte: 'Wat heb je aan?'. Na wat gegiechel en luidsprekerwerk in de eetzaal werd er gevraagd: 'Kun je er ook vijf tegelijk aan?' Alwaar er een luidruchtige 'JA' uit de telefoon naar voren kwam van een van de opdringerige meisjes. Afijn, de groep die aan het eten was besloot om zich richting het cafe te gaan vertoeven. Eenmaal aangekomen waren er inderdaad een drietal meiden die gelijk handtastelijk aan Mini begonnen te zitten. Misschien was de reden dat Rabbi bij alle drie had ingefluisterd dat Mini geen Maxi was en dat hij zeker weten 25 cm was.

Uiteindelijk was het duidelijk dat deze meiden te simpel waren en volgens Dani kon het weleens zo zijn dat je kleine witte plekjes rond de mond en schaamstreken kon krijgen. Een goed en duidelijk opvoedkundig gesprek leverde op dat hier onze wegen gescheiden werden. Ondertussen begonnen de maagjes van onze helden weer te knorren. Niet om de trek maar meer van de uitwerpselen die langzaam aan begonnen te drukken tegen de billetjes. Al gauw verdwenen zo een voor een onze helden om even 10 minuten van het feestgedruis zich terug te trekken. Al gauw werd deze bezigheid 'rakken' genoemd.

Het zwembad werd rond een uurtje of 20:00 ook nog eens even grondig bekeken. Vrolijke sterren en warm water zorgden ervoor dat er zo weer een aantal uren voorbij gingen. Natuurlijk krijg je van een klein baantje trekken behoorlijke trek. Maar eerst besloten een aantal personen nog even te rakken om daarna weer een hapje te gaan eten. Dit gebeurde dan ook. Na het eten werd er even gekeken in de discotheek van Preston Palace. Dit leek achter behoorlijk veel op de koffie corner volgens Berkie. En inderdaad het was de koffie corner alleen compleet omgebouwd. Er werd gezellig gedanst, gedronken en gelachen. Ook werd er gezongen door een live band in de grote zaal. Echter was dit van niet echt hoge kwaliteit dat men dit verkoos boven het feestgedruis in de koffie corner. Hier werd wel kwaliteit gedraaid. Zo stond iedereen tegen het einde van de avond nog even gezellig; 'Bloed, zweet en Tranen' te zingen. Een geslaagde eerste dag.

Iedereen lag inderdaad zoals was afgesproken met de security rond 1 uur in zijn bed. Toch waren er enkele bezigheden 's nachts: Kamer 101 was inmiddels een complete vereniging voor eigenaren gemaakt. De 'flat' waar Berkie en Dani sliepen kreeg een aparte wending toen er ineens brand uit brak. Rabbi zorgde voor het heen en weer geschud van de flat, Zwario verzorgde de verse luchttoevoer en Dani & Berkie zorgden voor het evacuatieplan vanuit de flat richting de sporthal. Zo evacueerden zij beiden op Zwario.

Kamer 102 was vrij rustig. Behalve het lieflijke geknuffel van Beppe en Woggie.

En dan kamer 104. Het opmerkelijke gebeuren aan kamer 104 was vrij bijzonder te noemen. Niemand was ziek of misselijk. Toch wilde Truub meer ruimte in z'n maag hebben om de dag erna nog meer te kunnen eten. Er werd zo rond een uur of 3 aan Pluis gevraagd of er Gebarft mocht worden. Pluis zei de lieve woordjes: 'Ja hoor!' en vijf minuten later was het raak. Het licht ging aan en het was eventjes stil. Daarna ging het er een keer aan toe: 'Bleerrgghhh', een zachte slaak van opluchting. Twee seconde later:'Bleerrghhhh' een klein kreuntje van opluchting, drie seconde en vier seconde later was het nogmaals twee keer raak. Na de vierde keer hoorde je een klein beetje gesmak en nogmaals een slaak van opluchting. Truub was leeg en ging slapen.